زمینه و هدف: هنر و نوجویی پیوندی ناگسستنی دارند و موتور محرّکۀ هنر، نوجویی و نوآوری است و میل به نوجویی است که هنر را همیشه سرزنده و جاندار نگه میدارد. در این میان هنر شعر نیز از این قاعده مستثنی نیست و شاعران همواره تلاش داشته‎اند تا سخن نو آورند؛ چرا که نو را حلاوتی است دگر. یکی از ابعادی که نوآوری در آن سبب گیرایی و تأثیر سخن ادبی است بُعد تصاویر شاعرانه میباشد. تصاویر تکراری و کلیشه‎ای که نمایندۀ نگاه نو نیستند تأثیر عاطفی کمتری دارند و وقتی تصویر با ویژگی نو بودن پیوند میخورد گیرایی و تأثیر میبخشد. غزل نو و غزلپردازان معاصر نوآوری در تصویر را وجهه همّت خود قرار داده و در این وادی تلاش پیوسته‎اند. زحمتکش غزلسرایی نوپرداز است؛ از مهمترین ابعاد نوآوری او، نوآوری در تصاویر شاعرانه است. تصاویرش، مبتکرانه و نواند و حاصل نگاه فردی و شخصی وی و از این جهت است که در احساس و عاطفۀ مخاطب مؤثر می‎افتند. در پژوهش حاضر تلاش شده است تا خاستگاههای نوآوری تصویری این شاعر نوجو بازکاویده شود. روش مطالعه: در پژوهش حاضر با روش تحلیلی-توصیفی به نوآوری زحمتکش در تصاویر مرتبط با جمالشناسی معشوق، دانش تاریخی شاعر و بهره‎گیری از آن در خلق تصاویر نو، پدیده‎های نوظهور و مدرن شهری و نوآوری در تصویر با تکیه بر آن، نازک‎خیالی و باریک‎بینی به شیوۀ شاعران سبک هندی و نوآوری در ایماژهای شاعرانه، باورها و عقاید مذهبی و خلق تصاویر نو مرتبط با آن پرداخته شده است. یافته‎ها: مطالعه حاضر، نوگرایی و نوجویی زحمتکش در تصاویر شعر را نشان میدهد. او با بهره گرفتن از خاستگاههای متفاوتی همچون دانش تاریخی، عناصر زمانه معاصر و پدیده‎های مدرن شهری، عناصر مذهبی و آیینی و همچنین با تکیه بر دید شخصی و تجربه‎گرایی و نازک‎خیالی و باریک‎اندیشی هندی‎وار، نوگرایی تصویری را به عنوان مهمترین ویژگی سبکی، هویدا کرده است. نتیجه‎گیری: نتایج پژوهش حاضر، بهره‎گیری زحمتکش از خاستگاهها و منابع متنوّع در نوآوری تصویر را به اثبات میرساند و او را شاعری موفق در تنوّع‎بخشی به منابع تصویرپردازی و ارائه تصاویر نو نشان میدهد.

محمد حسین مهدوی ، شاعر موج نو، در کتاب حسین علی ، رویداد های غبار گرفته ی عاشورا،کهنه از تکرار ودستکاری شده به وسیله ی مداحان را، در قاب یک اثر هنری و بدیع باز می گوید.اوتوانسته است با کمک قواعد روایت، از مکرر نویسی اثری تاریخی فرا برود ویک اثر ادبی و هنری بیافریند.پرسش اساسی پژوهش این است: نویسنده چگونه می تواند از یک گزارش تاریخی ، روایتی هنری ادبی بسازد؟ این مقاله با استفاده از روش کتابخانه ای ،توصیفی و تحلیلی، با جمع آوری اطلاعات ، شواهد واسناد، با توصیف دقیق و تحلیل کمی و کیفی داده ها، با یاری دانش روایت شناسی ، تلاش می کند به پرسش پژوهش پاسخ دهد .مؤید با اتکا به توانش زبانی خود به عنوان یک شاعر، با استفاده از ظرفیت های رویه و تویه ی زبان فارسی و با آشنایی زدایی از آن، همچنین با استفاده ی دقیق و ماهرانه از پیرنگ وتکنیک های روایتی، بانقل و صحنه پردازی های لازم و با تنظیم زیبایی شناسانه ی فاصله ی خود از موضوع ، موفق به خلق اثری شده است که خواننده رادر تجربه ی زیبایی شناسانه ای نو و احساسی عمیق و تازه در برخورد با عاشورا ، قرارمی دهد.

در این مقاله عوامل تمایز زبان شعر از زبان معیار در اشعار حسین منزوی که از سرآمدان، بنیانگذاران و به قولی پدر غزل امروز است، مورد بررسی قرار می گیرد.ابزارهای شناخته شده ای که از دیدگاه زبان شناسی در پدید آوردن نظم و شعر نقش ایفا می کنند، تحت عنوان برجسته سازی زبان، در دو گروه قاعده افزایی و قاعده کاهی قرار می گیرند.در این پژوهش، گونه های مختلف هنجارگریزی، از جمله آوایی، نحوی، گویشی، زبانی، سبکی، نوشتاری و واژگانی که در شعر شاعران امروز از تکنیک های مدرن آفرینش ادبی است، مورد کاوش و تحلیل قرار گرفته است.

فرضیه و محور اصلی این مقاله مبتنی بر آنست که تحولات سیاسی - اقتصادی در شکوفایی فرهنگی - هنری این دوره بسیار موثر بوده و در حقیقت "اعتبار فرهنگی - هنری" این دوره نتیجه و برآمد اعتبار "سیاسی - اقتصادی" آن بوده است کارگاه هنری سلطان حسین بایقرا خلاصه و فشرده بالندگی های فرهنگی - هنری ادوار پیشین بوده که تحت سایه او و مشاور بزرگش میر علیشیر نوایی با آگاهی تمام به شکوفایی و اوج کمال رسید و فضایی از تحولات هنری پدید آمد که در قیاس با گذشته، پیشرفته و مترقی بوده است. در این دوره نقاشی که در دوره پیش مکتب هرات فرع بر خطاطی بود، پیش تاخت و با آن هم دوش و هم کنار گردید.

زمینه و هدف خواجه حسین مروی (تولد: مرو، ظاهرا934-وفات: کابل 979ق) از اخلاف علاء الدوله سمنانی، از شاعران، نویسندگان و هنرمندان خوب ایرانی در نیمه دوم قرن دهم، از سلک شاعرانی است که در دوره صفویه مقارن سلطنت شاه تهماسب اول (930-984ق) به سرزمین هند سفرکرده، در دربار ناصرالدین همایون شاه و فرزندش جلال الدین اکبرشاه از ارج و منزلت خاص برخوردار بوده است. موضوع این مقاله بررسی سبکی دیوان این شاعر در سه سطح زبانی، ادبی و فکری بر پایه کتاب کلیات سبک شناسی سیروس شمیساست. روش مطالعه روش تحقیق در این مقاله بصورت تحلیلی-توصیفی است. یافته ها موضوعات شعری او عبارتند از: تحمیدیه، مدح، عشق، مفاخره، ساقی نامه، رثاء، پوچ انگاری هستی و اغتنام وقت، تقدیرگرایی و مطالب اخلاقی. تاثر کمرنگی از شعر سعدی و حافظ در اشعار او دیده میشود و تاثیر او بر فیضی-بزرگترین شاعر پارسیگوی هند در قرن دهم که ارادت و شاگردی ویژه ای به مروی داشته_محسوس است. سبک او وقوع سرایی است و عشق مجازی در شعرش با سوز و تاثیر خاصی نمایان است. نتیجه گیری از سنن شعری شاعران سده های پیشین هم در شعرش تاثیراتی دیده میشود. شعر او دربرگیرنده مضامین عاشقانه، مدح، رثاء، ساقی نامه و مضامین اخلاقی است. شعر او درعین عدم تکلف و خالی بودن از تعقیدات لفظی و معنوی باسوزوگداز و اثرگذار است. سیاقه الاعداد و ماده تاریخ دو صنعت بدیعی مورد علاقه اوست و ازلحاظ تصاویر شعری تشبیه محسوس ایماژ غالب دیوان است. با تصحیح کامل دیوان و اثر دیگر او میتوان گوشه های مبهمی از تاریخ ادبی ایران در قرن دهم را روشن کرد و چهره واقعی این شاعر و هنرمند ارجمند ایرانی را بهتر نمایان کرد و در بررسی سیر تاریخی «غزل فارسی» از آن بهره مند شد.